pepino

portalflorystyczny.pl

Południowoamerykańscy Indianie nazywają go cachuma (wymawia się kaczuma). U nas przyjęła się jego hiszpańska nazwa pepino, co w tłumaczeniu znaczy ogórek sałatkowy. Angielskie nazwanie melon shrub, co oznaczy melonowy krzew, lepiej odzwierciedla jego smak.

Pierwotną ojczyzną pepina (bot. melon gruszkowaty, Solanum muricatum) jest prawdopodobnie Peru lub Kolumbia. Stamtąd rozprzestrzenił się po całej Ameryce łacińskiej i nawet poza nią. Obecnie najwięcej uprawia się go w Boliwii, Ekwadorze i Nowej Zelandii.

Pepino dostało się do Europy około roku 1785. Do jego pierwszych hodowców należał Ludwik XVI. i angielskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze w Kew (w Londynie).

Pepino jest krzewiastą rośliną o wysokości około 1 m. W swojej ojczyźnie jest to wieloletni krzew, który uprawia się aż do wysokości 2500 m n. m. U nas jest uprawiana jako roślina jednoroczna. Kwiaty są podobne do kwiatów ziemniaka, są fioletowe lub białe z fioletowymi prążkami. Wprawdzie jest obupłciowy, ale w celu ulepszenia urody poleca się opylanie (głównie w szklarniach).

Dla ogrodnika najciekawsze są płody. Mają wielkość około 15 cm, kształtem przypominają avocado (większa gruszka). Są aromatyczne, słodkawe. Najczęściej są żółte, żółtobrązowe, ciemnofioletowe paskowane, często bez nasion. Je się je surowe, duszone, smażone …

Surowe można jeść same lub jako sałatkę owocową (różne owoce pokrojone na kawałki, które można potem pokropić sokiem z cytryny. Z owoców można wykorzystać większość krajowych i egzotycznych gatunków).

Duszone pepino wykorzystywane jest najczęściej jako dodatek do potraw. Smażone pepino jest odpowiednie jak danie główne.

Komu się wydaje, że pepino jest bez smaku, może go doprawić zwykłymi przyprawami (cynamonem, badianom, anyżom; cytrynowym, granatowym lub maracujowym sokiem – owoce dwóch ostatnich wspominanych gatunków możecie sobie wyhodować sami z nasion, które oferujemy w Ofercie – Import). Nadmiar owoców możecie zaprawić (same lub w mieszance z innymi gatunkami – na przykład pomidorami, paprykami ale również innymi owocami).

Pepino jest wymagające jeżeli chodzi o glebę tak samo jak którakolwiek inna, pochodzące z tropików, warzywa (np. papryka, pomidor). Powinna być przede wszystkim lekka, napowietrzona, odżywcza i ciągle wilgotna. Z uprawy eksperymentalnej ustalono, że najlepszą urodę osiągniemy w naczyniach o objętości 40 litrów (dla jednej rośliny) i przy przykryciu gleby czarną folią (około 40–45 owoców rocznie). Uprawia się w zasadzie tak samo jak np. pomidory. Podczas wegetacji nawoźcie go raz w tygodniu. Najbardziej się sprawdził nawóz Harmavit (w sprzedaży w każdym sklepie ogrodniczym). Powyższy nawóz możecie użyć bezpośrednio na glebę albo na liść.

Rozmnaża się obcinkami, których długość wynosi około15 cm. Pobierzcie je w lutym – marcu. W celu lepszego ukorzenienia możecie je opatrzyć stymulatorem wzrostu. Potem je włóżcie do piasku w szklarni lub w mieszkaniu. Ukorzenia się w ciągu miesiąca. Młode rośliny kwitną od trzeciego miesiąca do zakorzenienia.

Pepino da się rozmnożyć również z nasion. Te sposób jest jednak mniej wygodny, dlatego że rośliny wytwarzają mało nasion. Poza tym nasienniki często tworzą płody niższej jakości.

Pepino są atakowane przez takie same choroby i szkodniki jak pozostałe gatunki tej rodziny (pomidory, papryki). Najczęściej jest to pleśń ziemiankowa Phytophthora infestans. Przeciwko niej możecie użyć Kuprikol 50 (w koncentracji 0,6 %, tzn. 60 g na 10 l wody; okres ochronny podczas której owoce nie mogą być konsumowane to 7 dni) albo Dithane M 45 (w koncentracji 0,2%, tzn. 20 g na 10 l wody; okres ochronny podczas której owoce nie mogą być konsumowane to 21 dni). W większości wypadków jednak użycie chemicznej ochrony nie jest konieczne.

Zimę pepino musi być przechowywany w cieple (w szklarni, w mieszkaniu itp.). temperatura nie powinna spaść poniżej 5 °C. Wiosną z macierzystych roślin pobierzcie obcinki do zakorzenienia, a stare rośliny zniszczcie, dlatego że kontynuowanie ich uprawy byłoby nieopłacalna.

Źródło: www.botanix.kpr.eu